Herfstvakantie wordt vaak in verband gebracht met een boswandeling. Waarschijnlijk heb je dat als kind wel met je ouders gedaan. Ik in elk geval wel maar dat ik mijn kinderen nog meekrijg naar een bos, dat is een gedachte die ik wel kan vergeten.

Dit diertje sprong zo voor mijn voeten weg toen ik tamme kastanjes aan het rapen was. Nog geen twee centimeter groot en toch alles erop en eraan. Da's toch om je verwonderen.

Voorzichtig de camera uit mijn jas gepakt en steeds dichterbij wat foto's gemaakt. Van de vijf was dit de beste en toen sprong hij weg tussen het gras. Niet meer terug te vinden. Ben best tevreden met deze foto.

Kabouters gebruiken deze als de zon erg hard schijnt ...... Jaja, je moet niet alles geloven. Maar eh .... hoe lang heb jij nog naar de Smurfen gekeken? Wedden dat je in deze herfstvakantie weer naar kinderprogramma's kijkt waar je te oud voor bent!?

Deze parasolzwam heeft een echte steel en een echte hoed. In de hoed zitten plaatjes waarom de sporen ontstaan. Soms kan een parasolzwam wel 35 cm in doorsnede worden. Let er maar eens op als je in de auto zit en naar de bermen zit te turen.

aardappels

Vreemd om in een bos aardappels tegen te komen. Wanneer je goed kijkt, blijken het geen aardappels te zijn. Ze aanraken kan, deze paddenstoelen zijn niet giftig, maar lekker om te eten ook weer niet. In het begin voelen ze stevig en hard aan. Het zijn trouwens de vruchten van de paddenstoel die in de grond zit. Daar kun je de draden van dit organisme terugvinden. Als de vrucht rijpt, verkleurt deze bruinig en wordt de huid zacht. In de vrucht zitten de sporen die verstoven worden als dieren de vrucht stuktrappen. De sporen worden door de wind verspreid. Het is leuk om er keihard op te trappen. Als kind heb ik dat vaak gedaan.

Geen rotte boom maar een lekkende. Na diervraat hebben bomen het soms jarenlang nog moeilijk. Deze den lekt hars dat het niet meer normaal is. Het is een reactie om verdere vraat te voorkomen. Dieren vreten er niet meer graag aan. Misschien gaat deze boom het dan redden.

Een plas met langzaam stromend water. Links een strandje, ooit aangelegd. Nooit meer bezocht. En dan wordt het een interessant studieobject voor de ecologie. Die bestudeert waarom planten en dieren op een bepaalde plek (gaan) leven.

In dit geval treedt er verlanding op. Steeds verder het water in, ontstaat begroeiiing. In een typische samenstelling. Aan de waterkant planten die tegen het natte kunnen, meer naar het zand toe ontstaan kleine struikjes, die later bomen worden: beuken en berken.

Deze twee kleine berkjes zijn nog geen 10 cm hoog en toch staan ze al te dringen om een plaatsje. De sterkste wint. Ik zal je verklappen dat het de rechter wordt, die heeft de meeste blaadjes en kan het beste de fotosynthese uitvoeren.

Iets verderop is de verlanding al veel langer aan de gang. Meer dan tien jaar om precies te zijn. De berken staan er weer maar dan erg dicht op elkaar. De strijd is nog steeds gaande. De berk die verliest zal het veld moeten ruimen, lekkerlijk en figuurlijk. Meestal valt die dan om, maar dan na een jarenlange en vermoeide strijd.