Bij mij achter ligt een mooie vijver. Ik kan, als het moet er in gaan zwemmen. Maar dat doe ik niet. het is eigenlijk de habitat van een stel eenden. En ik ben een gast die niet uitgenodigd is.

Laat moeder eend ook maar. Ze is druk bezig met haar kroost. De hele dag op sjouw op zoek naar eten en de jonge kuikens leren hoe ze de gevaarlijke weg moeten oversteken naar nog lekkerder voedsel.

Bij nadering, camera in de aanslag, gaat de nek van moeder-eend ver de lucht in en komt er een enkel waarschuwingssignaal. De kuikens zijn ineens alert. Maar ze kunnen niet op tegen mijn lekkere broodkruimels. Ze graaien het voor elkaars pootjes weg. En moeder-eend? Die eet niet. Want ze moet opletten. Opletten wat dat mens met die kruimels en die camera nog meer van plan is.

Een opgeborgen plant. In een zak en in de kast gelegd. Met bolgewassen kan dat goed. Breekt het voorjaar aan, dan stop je zo'n bol onder de grond en groeit er een heuse plant uit. Veel mensen houden er  zo elk jaar een leuk tuintje aan over.

Het aparte aan deze Amarillis is dat de kiemkracht zo groot was, dat ie in het voorjaar uit zichzelf uitliep en dat zonder licht. Want hij was goed opgeborgen in een zak en ergens onderin een kast gelegd. Een biologisch ritme is maar moeilijk te verstoren.