Als je goed kijkt, zie je dat een narcis uit een bol komt. Die wordt meestal door een vrouwtjesmens in de grond gestopt. Waarom? Omdat vrouwtjesmensen dat leuk vinden. Ze geven zichzelf daarmee op een ander tijdstip een verrassing, namelijk als ie vanzelf uitkomt, lijkt het alsof het een cadeautje van de natuur is.

De narcis is eigenlijk niet uit de natuur maar uit de Griekse mythologie, ook alweer cultuur. In het kort komt het erop neer dat een jongeman ooit verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld in het water. En toen hij het wilde kussen, verdween het beeld (door de rimpeling van het water). Na vele pogingen werd hij zo verdrietig, dat hij zijn kleur verloor en aftakelde. Uiteindelijk kwijnde Narcissus zo erg weg dat hij eraan stierf.

Wil je het hele verhaal lezen, dan weet Wikipedia hier goed raad mee. Hier is het adres: http://nl.wikipedia.org/wiki/Narcissus_%28mythologie%29

Niet eten.

Ze zijn weer terug van weggeweest: de mollen. Beter gezegd: dit is er slechts één! Ik heb het de afgelopen dagen een beetje bijgehouden want ik kom er zowat elke dag langs. Geloof me als ik je vertel dat ik 32 hopen geteld heb.

Normaal komen de mollen pas in het voorjaar; zo rond maart - april. Maar nu zijn ze al actief. De vrouwtjes graven zich naar de diepte om babykamers te graven. Mannetjesmollen zijn op zoek naar vrouwtjes en graven lange gangen. Ze moeten daarbij hun territorium vaak verlaten.

Mollen hebben twee leefgebieden: een nat gebied voor als het te droog is, en een droog gebied voor als het te nat is. Door de vele regen van de laatste weken vertrekken de zoogdieren nu massaal naar de droge gebieden, wat de toename van molshopen ook verklaart. Mollen die achter de wormen aan gaan (ze moeten per dag hun lichaamsgewicht aan voedsel eten), komen meer naar de oppervlakte omdat het grondwaterpeil door de regen van de laatste tijd  iets hoger is komen te liggen. Dus gaan de wormen eerst naar boven, waarna de mollen volgen.

De natuur trekt zich niets aan van de cultuur. Fijn spelen is dat niet in deze tuin.

Nee, helaas, deze vond ik ergens anders langs de kant van een grasveldje. Deze mol heeft niets te maken met het verhaal hierboven. Maar lief is ie wel.

Ik heb eens geprobeerd zijn / haar (niet kunnen zien of het een mannetje of een vrouwtje was) ogen te ontdekken, maar die waren zo klein, dat ze verborgen lagen tussen de vacht.

Onder de grond hebben de mollen niets aan hun ogen maar stekeblind zijn ze niet. In de grond gaan ze met hun tastharen en reukzintuig af op hun voedsel. Dat bestaat voornamelijk uit regenwormen, bodeminsecten en larven van allerlei gespuis.